Synowie, którzy zostawiają chorą matkę samą, dowiadują się, że cały spadek zostawiła swoim dzierżawcom

Grace poczuła przypływ ulgi.

Nie tylko nie zostanie eksmitowana, ale ona i Katherine były teraz zabezpieczone finansowo. Teresa zadbała o to, aby jej adoptowana rodzina była bezpieczna. Ale spokój nie trwał długo — pewnego dnia bracia pojawili się w jej drzwiach.

Thomas wziął głęboki oddech. „Nie jesteśmy tu, żeby walczyć. Chcemy tylko zabrać kilka rzeczy z naszych starych pokoi. Słyszałem, że mama nigdy ich nie zmieniała”.

Tylko dla celów ilustracyjnych

W starym pokoju Thomasa Walter zamknął drzwi i zapytał: „Co teraz?”

„Musimy znaleźć coś — cokolwiek — co pokaże, że Grace oszukała mamę, żeby zmieniła testament. Sprawimy, że zacznie mówić i potajemnie to nagramy” — powiedział Thomas, rozglądając się po pokoju.

Wtedy zauważył kopertę na łóżku, zaadresowaną do nich obojga.

Walter otworzył ją i przeczytał na głos:

„Drodzy Synowie,

Nie ośmielajcie się próbować zabrać czegokolwiek Grace i Katherine! Nie zasługujecie na ani grosza z moich pieniędzy, ponieważ byliście zbyt dobrzy, by spędzać ze mną czas w ostatnich dekadach. Już macie spadek po swoim ojcu. To więcej niż wystarczająco.

Ta kobieta i jej córka były moją jedyną rodziną. Troszczyły się o mnie, gdy byłem chory. Obchodziły ze mną Boże Narodzenie. Codziennie jadły ze mną kolację i kochały mnie tak, jak ja kochałem ich.

Teraz wy dwaj jesteście moimi synami. Jestem waszą matką. Bardzo was kocham i zawsze będę. Ale mam nadzieję, że nigdy nie będziecie musieli żyć z takim bólem, jakiego doświadczyłem ja. Mam nadzieję, że moje wnuki nigdy nie będą traktować was tak, jak wy traktowaliście mnie. I na koniec mam nadzieję, że wyciągniecie z tego wnioski. Bądźcie lepsi.

Cała moja miłość,

Mamo.”

Wyłącznie w celach ilustracyjnych

Po długiej ciszy Thomas spojrzał na brata. „Chodźmy.”

Cicho odeszli i pomachali Grace na pożegnanie. Od tego dnia nigdy więcej nie próbowali się z nią skontaktować. Grace widziała ich tylko raz w roku — w rocznicę śmierci Teresy — kiedy odwiedzali jej grób. Nigdy nie dowiedziała się dokładnie, co się w nich zmieniło, ale być może list zrobił to, czego lata rozłąki nie mogły: czegoś ich nauczył.