Mój mąż i jego matka zjedli wszystko, co przygotowałam dla siebie i dzieci

Kiedy George wrócił do domu, opowiedziałem mu o bieżących problemach i poprosiłem, aby porozmawiał z matką. Przyznał, że przekroczyła granice, ale nie był w stanie z nią o tym rozmawiać. W ten weekend nierozwiązane napięcia osiągnęły punkt kulminacyjny.

Po nieprzespanej nocy, wyczerpana niekończącymi się obowiązkami macierzyńskimi, udało mi się zebrać dość energii, aby ugotować z dziećmi domową pizzę.

Byli zachwyceni tą aktywnością i chętnie degustowali swoje arcydzieła na kolację. Gdy zbliżała się pora kolacji, położyłem Dylana na drzemkę, spodziewając się spokojnego końca dnia.

Ku mojemu przerażeniu, kiedy wróciłem do kuchni, stwierdziłem, że pizze zniknęły. George i jego matka siedzieli w salonie, od niechcenia delektując się ostatnimi porcjami.

Moje wyczerpanie zmieniło się w złość i zapytałem ich na głos, dlaczego zjedli lunch dla dzieci. Ich zszokowane twarze tylko zwiększyły moją frustrację. George próbował mnie uspokoić, ale było już za późno; Byłem zbyt zdenerwowany, żeby słuchać.

Schowałem się w naszym pokoju, trzasnąłem drzwiami i upadłem. Dlaczego tylko ja próbowałem? Dlaczego nie widzieli, jak bardzo się męczyłem? Z rozpaczy wyrwało mnie lekkie pukanie Lily do drzwi. „Mamo, gdzie jest nasza pizza?” » zapytała niewinnie.

Ta chwila skrystalizowała moją determinację. Musiałam walczyć o swoje dzieci i o siebie. Uspokoiwszy Lily, ponownie skonfrontowałem się z Georgem i moją teściową. Próbowali usprawiedliwić swoje działania insynuacją, że martwią się moją wagą. To była kropla, która przelała czarę goryczy.

– Wyjdźcie – powiedziałam spokojnie, stanowczym głosem. Wyjechali i George spędził noc w domu swojej matki. Ulga, jaką poczułem po ich odejściu, była namacalna.Kiedy George wrócił do domu, opowiedziałem mu o bieżących problemach i poprosiłem, aby porozmawiał z matką. Przyznał, że przekroczyła granice, ale nie był w stanie z nią o tym rozmawiać. W ten weekend nierozwiązane napięcia osiągnęły punkt kulminacyjny.

Po nieprzespanej nocy, wyczerpana niekończącymi się obowiązkami macierzyńskimi, udało mi się zebrać dość energii, aby ugotować z dziećmi domową pizzę.

Byli zachwyceni tą aktywnością i chętnie degustowali swoje arcydzieła na kolację. Gdy zbliżała się pora kolacji, położyłem Dylana na drzemkę, spodziewając się spokojnego końca dnia.

Ku mojemu przerażeniu, kiedy wróciłem do kuchni, stwierdziłem, że pizze zniknęły. George i jego matka siedzieli w salonie, od niechcenia delektując się ostatnimi porcjami.

Moje wyczerpanie zmieniło się w złość i zapytałem ich na głos, dlaczego zjedli lunch dla dzieci. Ich zszokowane twarze tylko zwiększyły moją frustrację. George próbował mnie uspokoić, ale było już za późno; Byłem zbyt zdenerwowany, żeby słuchać.

Schowałem się w naszym pokoju, trzasnąłem drzwiami i upadłem. Dlaczego tylko ja próbowałem? Dlaczego nie widzieli, jak bardzo się męczyłem? Z rozpaczy wyrwało mnie lekkie pukanie Lily do drzwi. „Mamo, gdzie jest nasza pizza?” » zapytała niewinnie.

To poczucie głębokiej odpowiedzialności za nasze dzieci wzrosło wraz z pojawieniem się każdego nowego członka rodziny. Najpierw Tray, potem nasza córka Lily, potem Justin i na końcu Dylan. Każdy dodatek utwierdzał mnie w decyzji o skupieniu się na ich edukacji.

Jednak po narodzinach Dylana sytuacja w domu zaczęła się zmieniać. Moja teściowa zaczęła niespodziewanie wracać do domu. Nie przyszła pomóc przy dzieciach i domu.

Przywitała się ze mną, po czym zniknęła w kuchni, aby zabrać się za wszystko, co mogła znaleźć, zostawiając brudne naczynia. Zdarzyło się to kilka razy i za każdym razem moja cierpliwość była wystawiana na próbę.