Mój mąż i jego mama zjedli całe jedzenie, które ugotowałam dla siebie i dzieci

Ostatnio życie jest niezwykle zajęte. Cztery miesiące temu urodziłam pięknego chłopca, Dylana, który dołączył do trójki rodzeństwa, wszystkich poniżej ósmego roku życia. Jak możesz sobie wyobrazić, opieka nad noworodkiem, a także trójką innych małych dzieci jest wyczerpująca, ale satysfakcjonująca w sposób, który trudno opisać.

Zostanie matką było najważniejszą rolą w moim życiu. Kiedy byłam w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem, Trayem, mój mąż George i ja rozmawialiśmy o tym, czy powinnam wrócić do pracy. Początkowo zgodziliśmy się, że zostanę w domu przez rok, zanim wznowię karierę. Jednak kiedy nadszedł czas, zdałam sobie sprawę, że chcę być mamą na pełen etat.

To poczucie głębokiej odpowiedzialności za nasze dzieci stawało się silniejsze z przybyciem każdego nowego członka rodziny. Najpierw Tray, potem nasza córka Lily, po niej Justin i na końcu Dylan. Każdy dodatek wzmacniał moją decyzję o skupieniu się na ich wychowaniu.

Jednak sprawy w domu zaczęły się zmieniać po narodzinach Dylana. Moja teściowa zaczęła niespodziewanie pojawiać się w naszym domu. Nie przychodziła, aby pomóc dzieciom lub domowi.

Mówiła „cześć”, po czym znikała w kuchni, by wziąć sobie wszystko, co znalazła, zostawiając brudne naczynia. To zdarzyło się wiele razy i za każdym razem wystawiało moją cierpliwość na próbę.

Sytuacja zaostrzyła się pewnego ranka po szczególnie trudnej wizycie lekarskiej Dylana, który właśnie otrzymał szczepienia. Był marudny, a ja ledwo spałam.

Wszystko, na co miałam ochotę, to kojąca filiżanka kawy, gdy wróciliśmy do domu. Gdy układałam Dylana w łóżeczku i w końcu szłam do kuchni, usłyszałam otwierające się drzwi wejściowe i znajomy okrzyk radości: „Cześć, kochanie! Przyszłam tylko sprawdzić, co u was!”

Ukrywając irytację, uśmiechnęłam się i skinęłam głową, pytając, czy jej bracia też chcą popatrzeć. Gdy odeszła, odwróciłam się, by stanąć twarzą w twarz z moją teściową, która, wyczuwając napięcie, szybko odeszła.