12 osób, które okazują życzliwość Nie jest to kruche, lecz potężne

Historia 4:
Moja teściowa zawsze była chłodna i zdystansowana, pomimo moich wysiłków, by zbudować relację. W końcu przestałam próbować i skupiłam się na swoim życiu.

Ostatnio mój mąż i ja przechodziliśmy przez trudny okres — dwa poronienia, jego problemy w pracy i niewielkie wsparcie emocjonalne z jego strony. Czułam się zupełnie sama.
Potem przyszło niespodziewane zaproszenie na rodzinną kolację, którą urządziła moja teściowa. Niechętnie poszłam. Podczas posiłku nagle wstała, podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę i powiedziała głośno: „Lana, wiem, przez co przeszłaś. Dziękuję za cierpliwość wobec mojego syna. Nadszedł czas”.

Wręczyła mi dokumenty, w których zostałam współwłaścicielką rodzinnego biznesu. W tym momencie dała mi nie tylko tytuł, ale także siłę, potwierdzenie i poczucie przynależności, którego nigdy się nie spodziewałam.

Historia 5:

Wyłącznie w celach poglądowych
Wyprowadzałam się z mieszkania, a moja starsza sąsiadka — ta słodka starsza czarnoskóra kobieta, która mieszkała obok — powiedziała mi coś, co naprawdę mnie poruszyło.

Powiedziała: „Będzie mi cię brakowało. Za każdym razem, gdy wychodziłaś ze znajomymi, zostawałam i czekałam, aż usłyszę, jak zamykasz drzwi. Nie mogłam zasnąć, dopóki nie wiedziałam, że jesteś bezpieczna w domu”. Nawet nie wiedziałam, że tak się mną opiekuje. Jej cicha troska znaczyła dla mnie więcej, niż kiedykolwiek zdawałam sobie sprawę.

Historia 6:
👇 Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej, kliknij Dalej

Historia 7:

Historia 8:
Mieszkałam nad moim gospodarzem, który był też szefem kuchni, i pewnej nocy zrobił mi pyszną miskę makaronu i wysłał swoich dwóch małych synów, żeby mi ją dostarczyli. Nie było żadnej okazji ani nic. Makaron był świetny i odzyskaliśmy cały depozyt, kiedy się wyprowadziliśmy.

Był dobrym facetem. Warto wspomnieć, że był właścicielem tylko domu, a my mieszkaliśmy na piętrze, a nie w jakiejś dużej firmie zajmującej się nieruchomościami.

Historia 9:
Jako młoda mama, zabrałam mojego syna ze specjalnymi potrzebami do Disneylandu, gdy miał około 4 lat. Miał kompletny atak paniki. Kiedy krzyczał i machał rękami, dostawałam mnóstwo brzydkich spojrzeń i mruczałam komentarze, że powinnam go kontrolować, że jest rozpieszczony, że nie powinien tam być, jeśli nie potrafi się zachowywać itp.

To było niezwykle stresujące zarówno dla niego, jak i dla mnie. Nie potrafił kontrolować swojej dysregulacji, trzymałam go w bezpiecznym miejscu i nie byłam w stanie zrobić nic więcej poza zapewnieniem mu fizycznego bezpieczeństwa.

Potem przyszła mama i powiedziała: „Potrzebujesz soku w kartonie czy krakersów w kształcie rybek? Mam jeszcze trochę”. Włożyła mu nawet słomkę do soku w kartonie. Natychmiast się uspokoił i uspokoił.
Mogłabym się rozpłakać. Wszyscy ci ludzie przechodzący obok nas, rzucający nam spojrzenia i komentarze, a jedna osoba rozpoznała, że ​​po prostu potrzebuje trochę cukru i węglowodanów, żeby przetrwać trudny okres.

Teraz, gdy moje dzieci są starsze, a ja mam większe doświadczenie, zawsze szukam sposobów, aby pomóc innym rodzicom w potrzebie. Potrzeba całej wioski, ale nie sądziłam, że znajdę tę wioskę u przypadkowego nieznajomego w Disneylandzie.

Historia 10:
👇 Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej, kliknij Dalej